شهادت حمزه سیدالشهدا علیه السلام
تا به وصف حمـزه بگشــایم زبـان می سزد گــردد ســرا پـایم زبــان حمــزه یعـنـی شیــر شیــران اُحُــد خــشــم و فــریــاد دلــیــران اُحُـــد حمزه یعنی یک جهان صدق و صفا حمــزه یعنی جــان نثار مصطـفی این شنیدم هنـد از خشــم و غضب کرد وحشی را به نــزد خود طلب گفت در این جنــگ باشد کــام من تشنــۀ خــون یکی از این ســه تن یا محـمــد را به تـیــغ خــشــم زن یا عــلــی یا حمــزه را از پـا فکن دیــد آن نــاپــاک در حیــن قـتــال قتــل احمــد یا عــلی باشد مـحــال تاخت هر سو در صف میدان جنگ کرد قـصد جان حمــزه بی درنگ حمله کرد از راه نا مردی ز پشت شیر شیران را به ضرب نیزه کشت آن خروشان شیر ختــم المـرسلیـن پیکرش چون کــوه شد نقش زمین هند با خشم و غضب سویش شتافت پهلویش را از دم خـنجر شکــافت بس که زآن مظلوم در دل کینه داشت آن جگر را در دهـان خود گذاشت خواست تا دندان فشارد بی درنگ آن جگر در کـام او گــردید سنگ نــور مِهــر و نار سفّــاکــان کجا؟ خون پاک و کــام ناپــاکــان کـجا؟ همچو خون پاک حـمـزه بر زمین ریخت اشک از چشمِ ختم المرسلین مــن نــــدانــــم داغ آن آزاد مـــرد با دل پـیـغـمـبــر اکــرم چه کــرد؟ می سزد تا خــون فشـانم از بـصر داغ دو ســردار دارم بــر جــگــر آتـش ســوزِ درونــم بــر مــلاست گه نگاهم بر اُحُــد گه کــربـلاست دیــده ام پــرپــر دو بـاغ یــاس را جـسـم حمــزه؛ پـیــکـر عبــاس را داشت در دل داغــشان را فــاطمه گه به صحـرای اُحُـد، گه علــقـمه سنگ و کوه و دشت و صحرا گریه کرد بر مزار هر دو زهــرا گـریه کرد داغ آن بر قــلب پیغمبــر نـشـسـت داغ این پشت بــرادر را شکــست او بـشــد مُـثــلـه رخ نــورانــیــش این شکـسـته فــرق تا پـیـشـانـیـش او ز پهلویش روان شد خــونِ دل این فرات از کام عطشانش خجـل او عـبا پــوشید بر رویش رســول این کــنارش مــادری کرده بتــول تا که بــاران زآســمان آیـد فــرود بــر لب عبــاس از مــیــثــم درود |